การสื่อทิศทางในสถาปัตยกรรม

Abstract

สถาปัตยกรรมสร้างขึ้นเมื่อมนุษย์พร้อมพัฒนาเปลี่ยนแปลงผ่านยุคสมัยและสังคมวัฒนธรรมของมนุษย์ ตั้งแต่ความต้องการพื้นฐานเดิมเริ่มจากเป็นที่พักพิงตลอดจนต้องการพื้นที่ประกอบกิจกรรมที่หลากหลายและซับซ้อน รวมไปถึงความต้องการสื่อสารผ่านระบบสัญลักษณ์และการสร้างภาษาเชิงนามธรรม ระหว่างด้านการใช้สอยและด้านของการสื่อสารทั้งสองสิ่งนี้แตกต่างกันแต่ก็มีความสัมพันธ์กันจนไม่สามารถแยกออกจากกันได้ ในด้านของการสื่อสารงานสถาปัตยกรรมนั้นเป็นการสร้างภาษาที่ผู้ออกแบบเป็นผู้กำหนด ในบางครั้งสถาปัตยกรรมกลับกลายเป็นเพียงอาคารที่เน้นการสื่อสารและการแสดงตน จนลืมมิติความสัมพันธ์ในด้านการใช้สอยซึ่งมีความสัมพันธ์กับการดำเนินชีวิตของมนุษย์ วิทยานิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการบอกทิศทางโดยใช้ลักษณะทางกายภาพของงานสถาปัตยกรรมและสัญชาติญาณของมนุษย์ เนื่องจากการสร้างสัญลักษณ์เพื่อการสื่อสารถูกเน้นอยู่ในรูปแบบของการแสดงออกและการปรากฏตัว ก่อให้เกิดความไม่เข้าใจความหมายของผู้รับ หากแต่ว่าการสื่อสารนั้นเป็นเรื่องของระบบและความสัมพันธ์ของสถาปัตยกรรมและผู้ใช้ โดยมีสมมติฐานที่ว่าในเมื่องานสถาปัตยกรรมสามารถสื่อสารผ่านระบบสัญลักษณ์ได้ ประกอบกับสถาปัตยกรรมมีพื้นที่กิจกรรมที่มีความสลับซับซ้อน การออกแบบเพื่อบ่งบอกทิศทางไปยังพื้นที่กิจกรรมที่มนุษย์ต้องการโดยตัวสถาปัตยกรรมเป็นตัวนำพาไปยังกิจกรรมหรือสามารถช่วยให้มนุษย์สามารถจัดการตนเองให้เข้าถึงพื้นที่กิจกรรมที่ตนเองต้องการได้โดยไม่หลงทาง การออกแบบสถาปัตยกรรมสื่อสารด้วยความสัมพันธ์ในระบบภาษา โดยพยายามให้เกิดการรับรู้ลักษณะเฉพาะของที่ว่างผ่านลักษณะทางกายภาพที่สัมพันธ์กับกิจกรรมที่เกิดขึ้นในพื้นที่ สถาปัตยกรรมที่เกิดขึ้นจะสื่อสารกับผู้ใช้ผ่านองค์ประกอบทางสถาปัตยกรรม เป็นสถาปัตยกรรมที่ช่วยให้ผู้ใช้สามารถรับรู้เส้นทางหรือจัดการตนเองเพื่อเข้าถึงกิจกรรมที่ต้องการได้ ทำให้เกิดมิติของการสื่อสารสถาปัตยกรรมในอีกรูปแบบหนึ่ง